Een motorrit samen met een Hulpgoederen transport naar Roemenië in 2000
Werken doe je natuurlijk om geld te verdienen. Er zijn echter ook een hoop mensen die voor hun plezier arbeid verrichten,
Vrijwilligerswerk wel te verstaan.
Zo ook een aantal vrijwilligers die hulpgoederen inzamelen en zelf het transport naar Roemenië organiseren.
Je staat er echter versteld van wat wij hier eigenlijk afdanken dat kunnen ze daar
nog heel goed gebruiken. Een van deze vrijwilligers is Cees Oldenburg. Maar met het
motto: “ Dan wil ik wel zeker weten dat de hulpgoederen goed terecht komen” organiseerde
hij zelf transporten naar Cluj-
Maar wat heeft dit nou met mij te maken......................
Het Verhaal
Cees was Technische Directeur bij mijn bedrijf, voorheen de Gemeente Reiniging van Haarlem. Nu is dit het zelfstandige bedrijf de "Spaarnelanden". Omdat mijn vriend Bert zijn assistent was, kwam ik regelmatig met hem in contact. Zelf ben ik Mechanisch Monteur bij de Technische dienst van het bedrijf. Met Cees kwam al snel het gesprek op de transporten naar Roemenie. Hulp was altijd welkom en "Bert en Ik" zijn de beroerdste natuurlijk niet en zo hielpen wij s`avonds, spullen uit oude scholen te halen om vervolgens naar div. pakhuizen te brengen in Haarlem en IJmuiden. Ondertussen was Cees al bezig met organiseren van het transport, waaronder een langdurige briefwisseling tussen Roemenië en Nederland om de benodigde papieren in orde te maken ( een brief kan soms 4 weken onderweg zijn ).
De betreffende school in Cluj-
Door MAN te Vianen, de importeur van vrachtwagens, werd een trekker beschikbaar gesteld en een trailer werd bij TIP Amsterdam gehuurd.
Op 5 mei 2000 was het dan zo ver en moesten alle spullen die er het afgelopen jaar verzameld waren en in de diverse pakhuizen opgeslagen lagen naar de grote lange trailer gebracht worden. Karel de stapelmeester wist dan ook alles daadwerkelijk in de trailer te proppen wat wij aanvoerden, 18.000 kg aan hulpgoederen.
Hier zou het voor Bert en mij in eerste instantie mee ophouden. Wij waren echter zo nieuwsgierig geworden door de verhalen van Cees, dat Bert het idee kreeg om het transport te begeleiden met onze motoren. Helaas konden we het niet helemaal waar maken omdat ik woensdags nog een examen had, jammer.
Cees, Karel en Peter vertrokken maandagmorgen om 3.30 en hun reis verliep voorspoedig. Bij de Hongaarse grens moesten nog een aantal formulieren en stempels gehaald worden wat in totaal ongeveer 2.5 uur duurde, hetgeen eigenlijk zeer snel is.
Bij de Roemeense grens begonnen pas echt de problemen omdat onder andere de visum niet in orde was.
Normaal niet nodig bij een hulpgoederen transport maar er was weer iets veranderd dus een hoop geregel, waarna ze na 4.5 uur toch door mochten rijden. Door al dat wachten moesten ze nog een keer overnachten en waren ze woensdagmorgen op plaats van bestemming.
Karel -
Onze Reis
Na ons aardig voorbereid te hebben in die paar dagen, de motoren nalopen, langs de ANWB om wegenkaarten en vignetten te halen, de route uitgestippeld te hebben en op mijn tanktas te hebben geplakt vertrokken Bert en ik op donderdagmorgen rond 5 uur richting Roemenië.
Misschien was het toch nog wel iets te vroeg want op de A12, iets voorbij Utrecht werden we al geflitst. We reden ca 120 en je mag er maar 100 km\h. We waren in ieder geval wel weer klaarwakker. We hebben er trouwens nooit meer iets van gehoord, waarschijnlijk omdat wij naast elkaar reden op één rijstrook? Er kan moeilijk één bon voor twee motoren uitgeschreven worden.
Verder ging het eerste stuk voorspoedig en al snel reden we bij Arnhem de Duitse
grens over. De rit ging door het Duitse roergebied via Dortmund, Frankfurt, Wurzburg,
Nurnberg, Regensburg naar Passau waar we de Oostenrijkse grens over gingen. In Duitsland,
net voor Frankfurt kregen we wel even een wegtrekker en moesten we effe een klein
dutje doen. Maar na ongeveer een half uur konden we helemaal fit verder Duitsland
door. Halverwege in Duitsland, op het grote klaverblad bij Frankfurt, kwamen we weer
opnieuw op de foto. Ik reed voor en vlak erachter reed Bert, veel te snel natuurlijk.
Ik werd dus van voren geflitst en Bert van achteren en je raad het al wij hebben
nooit post uit Duitsland gehad :-
Verder ging alles echt voorspoedig en met een gemiddelde snelheid van rond de 130 à 140 km\h reden we Oostenrijk in. Hier was de route niet zo moeilijk. Via Linz richting Wenen, een flink stuk. Halverwege Oostenrijk, langs de snelweg vonden we eerst een leuk restaurantje en we hebben eerst eens heerlijk Oostenrijks gedineerd! Nu was het zaak om richting Wenen te komen en s`avonds waren we er bijna. Inmiddels stond er al zo`n 1150 km extra op de tellers en na een lange dag en met de invallende schemer vonden we het wel genoeg. Het is leuk om een gok te nemen en we hebben gewoon een afslag, vlak voor Wenen gepakt. In een klein dorpje langs de snelweg A12 vonden we nog op tijd een plaats om te slapen. De eigenaresse wilde net gaan sluiten toen ze een paar aardige jongens voorbij zag rijden. (geintje) De deur ging wijd open en de motoren konden op de binnenplaats staan. Gelukkig konden we nog een paar heerlijke pilsjes bemachtigen en na deze gele jongens hebben
we er als een blok geslapen.
S`morgens werd er een heerlijk ontbijt op de kamer gebracht zodat we weer vroeg op pad konden want vandaag willen we de plaats van bestemming bereiken. Het begon al goed, gelijk op de snelweg bij Wenen was er al file, dus effe rustig aan. Na Wenen is het direct Budapest volgen en na ca 10 km kwamen we bij de Hongaarse grens aan. Ook hier geen problemen en dus konden we weer lekker door tuffen op de M1, onder Budapest door naar de M5 om vervolgens bij Ujhartyàn (405) de snelweg te verlaten.
Na een aantal kilometers kwamen we een aantal meisjes tegen in bikini, raar gezicht begin mei maar we hadden het al snel in de gaten door de verhalen van Cees die het ook "het zwembad" noemde. Zoals verwacht waren dit de meisjes van lichte zeden. Snel maar doorrijden dus. Via de 405 kwamen we al snel op de doorgaande weg Nr 4 om daarna de 42 te pakken (E60) om zo naar Bors te rijden wat de grensovergang met Roemenië is. (dicht bij Oradea). De meeste zullen wel denken, waar lult hij nou weer over, vertel nou maar verder, maar vanaf nu is er geen snelweg meer en gaat de weg dwars door dorpen heen en dus ging de gemiddelde snelheid gelijk een stuk naar beneden. Maar tot nog toe ging alles prima. Na enige uren rijden kwamen we langs een lange rij vrachtwagens, "Zouden deze allemaal in de rij staan om grens over te gaan" dacht ik nog bij mezelf. En ja hoor deze jongens stonden allemaal te wachten voor de grens jeetje wat een rij vrachtwagens, ik had die verhalen wel eens gehoord dat het allemaal niet zo snel ging en dat er lange wacht tijden waren maar dit had ik niet verwacht.
Voor ons was de wacht tijd gelukkig niet zo lang en de Hongaarse grens waren we dan ook zo over maar toen we bij de Roemeense grens kwamen moesten onze motoren uitgebreid bekeken worden want dat hadden ze volgens mij nog nooit gezien tenminste daar leek het op. Na 5 Min. stonden er wel 20 douaniers om de motoren heen die wilden weten wat de motoren wel niet kosten, ze vonden het prachtig. Helaas mochten we geen foto´s maken bij de grens, het was een waar tafereeltje, zonde achteraf. Na zo`n half uur "denk ik" was het feestje afgelopen en ging ik met een douane mee naar zo`n hokje. Eenmaal in het hokje was de stemming meteen anders "papieren bitte" was het, dus ik gelijk alle papieren laten zien. Papieren waren in orde waarna hij vroeg of we al Roemeens geld hadden en daar hadden we nou net niet aan gedacht. Dus gelijk maar wat geld gewisseld, achteraf veel te veel want we hadden voor 100 mark gewisseld, en zo kregen we een heel zooitje Roemeens papiergeld terug.
Eenmaal over de grens leek het net of je een andere wereld in gereden was. Je kon gelijk zien dat het allemaal veel minder is zoals de wegen, de staat van de huizen en de viezigheid. Dit was ons al een beetje opgevallen toen we van de grote weg af kwamen in Hongarije maar hoe verder we Roemenië in reden hoe armoediger het werd. De vlakke wegen werden ingeruild voor heuvel landschap en aangezien het verkeer langzamer werd op de weg ging onze snelheid ook achteruit.
De foto`s hier boven zijn genomen vanuit de vrachtwagen van Cees, zij hadden dan ook regen terwijl wij de hele reis geen druppel gezien hebben, wij hadden zelfs prachtig weer. De wegen werden minder en we kregen te maken met omleidingen en daar wordt je al helemaal niet vrolijk van, wat je dan tegen komt .........een zandweg vol met gaten die vol met water staan zodat je niet weet hoe diep ze zijn. Daar wil je met je HD waar je zo zuinig op bent, eigenlijk niet doorheen. Gevolg en hoop gevloek onder de helm vandaan waar ik godsnaam aan begonnen was, "Bert ook altijd met z`n ideeën".
Door al de onvoorziene toestanden hadden we ons een beetje verkeken op de afstand
en de tijd die we over de afstand deden. In plaats van snelweg waren het nu nog slechtere
wegen door dorpjes, mindere asfaltwegen, omleidingen en langzamer verkeer, zodat
we ook pas laat, op de grens van schemer en donker aankwamen in Cluj-
We waren eigenlijk uitgenodigd die avond voor een etentje bij een lerares thuis van de school. Maar omdat het voor ons allemaal wat tegen zat kwamen wij iets later aan. Toen we daar aankwamen bleek ze in zo een typische `oostblok` flat te wonen. Een troosteloze straat evenzo troosteloze flatgebouwen langs een brede onverharde weg. Wel liep bijna de hele buurt uit, vooral de jeugd, want het was als een lopend vuurtje gegaan dat er twee Harley Davidsons zouden komen die avond. Toch konden we effe veilig bij de lerares naar binnen want er werden een paar jongens aangewezen die op de motoren moesten passen! Met eigen bewakers was ik vrij gerust gesteld en we konden naar binnen. Cees , Karel en Peter hadden al een heerlijke maaltijd achter de kiezen maar voor ons werd nog prima gezorgd. We hebben heerlijk wat gedronken en gegeten en dat is altijd welkom naar zo`n lange motorrit. Achteraf hoorden wij dat ze geld had geleend om voor het eten te kunnen zorgen maar dat had Cees later weer goed gemaakt zei hij met een knipoog. Nu waren we op weg naar het logeer adres, bij aankomst konden onze motoren in een schuurtje staan prima dus.
Ons logeer adres Onze motor stalling
Deze nacht konden we overnachten in het huis van de dochter van de ex-
De volgende morgen kregen we een goed ontbijt en een flinke snaps die goed door je keel giert. Deze hele dag zijn wij de diverse scholen gaan bekijken. Je kon duidelijk het verschil zien van scholen die al eerder voorzien waren van spullen uit Holland en scholen die nog niet voorzien waren. Wanneer je door dit soort scholen loopt wordt je wel even stil. Schoolborden waar niet meer op geschreven kan worden, schoolbanken waar de zittingen van stuk zijn maar ook het toilet van een school wat gewoon een gat in de grond is achter op het schoolplein. Kortom, als je ziet, als medewerker van een reinigingsbedrijf, wat mensen eigenlijk allemaal weggooien wordt je echt met de neus op de feiten gedrukt.
School al voorzien van nieuwe tafeltjes, stoeltjes en schoolbord Karel en Bert krijgen reken les
Het weer was nog steeds zeer goed en de motoren hadden inmiddels al heel wat km’s in Roemenie gereden. We moesten dus tanken. Hier hebben we nog wel een toevoeging bij de benzine moeten doen anders zouden de motoren dat wel eens niet zo leuk vinden.
Terug bij het logeeradres hadden we tijd over om effe rond te kijken en gingen we nog even een rondje om. Hier kwamen we bij de volks tuintjes uit. Wat blijkt, het gezegde in Roemenie is: “als je een tuintje kan onderhouden kan je ook een vrouw en gezin onderhouden”. Dus wij moesten ook maar even de schoffel pakken en laten zien dat we de plaatselijke leraressen konden onderhouden!! Maar als je zag dat het water in de sloot naast de tuintjes, waar mee gesproeid werd, helemaal bruin was van het afvalwater van een nabij gelegen fabriek is het volgens ons toch niet zo goed voor je vrouw en gezin om van deze tuin te eten.
De volkstuintjes
De plaatselijke motorheld kwam ook een kijkje nemen op zijn jawa
Ik op de bok voor de foto
’S Avonds hebben we het enige restaurant van het dorp, een pizzeria, bezocht. Hier hebben we met de genodigde leraressen en onze gastvrouw gegeten. Voor de plaatselijke bevolking was dit een zeer exclusieve avond wat ze normaal nooit meemaken, voor ons was het “gewoon”een pizza eten. De rekening was ongeveer 35 ouderwetse guldens wat ongeveer overeen komt met een half maandsalaris van een juffrouw op de lagere school daar.
Na de volgende dag een grote zoutmijn bezocht te hebben werden we voor de avond uitgenodigd voor een barbecue bij de broer van onze gastvrouw thuis. Dit was op een soort boerderij waar het eigenlijk goed toeven was.
Tijdens deze barbecue hoorde we ineens een hele kudde koeien door de straat lopen en wat bleek, deze kudde werd na een hele dag in het weiland naar de eigen stal gedreven. Er liep alleen iemand achter de kudde aan en ieder koe vond zijn eigen weg naar huis. Een hele rare gewaarwording.
Onder weg naar de boerderij De bbq Aan tafel
De volgende morgen, 14 mei 2000, was het weer tijd om terug naar huis te gaan. Na uitgebreid afscheid genomen te hebben reden we weer naar Cluj Napoca en wilden we door dat dorp de weg naar de grens nemen. We werden alleen nog een keer aangehouden, wederom omdat we te snel gereden zouden hebben.We moesten de motoren stil zetten en mee lopen. Bert bleef bij de motoren en ik liep met de agent mee naar een soort uitkijktoren. Na onderhandelen moesten we betalen (10 gulden). Het geld was niet zo`n probleem maar we wilden een bewijs van betaling, hierna kwam er onverstaanbaar mobilofoon verkeer. Wij begrepen er niets van en ineens konden we doorgaan en zonder betalen wegrijden. Tot op de dag van vandaag weten we nog niet of dit een vorm van corruptie was of dat we die twee motorrijders waren die bij het hulpgoederen transport hoorden, wij hadden tenslotte wel bijna de hele omgeving voorzien van nieuw schoolmeubilair of was het gewoon omdat ze ons aardig vonden !!
We konden onze weg weer vervolgen en achteraf bleek dat het slim was om op zondag te gaan rijden aangezien er op de smalle wegen in ieder geval weinig (vracht)verkeer was en we konden nu eens goed opschieten. We waren dus in de loop van de middag alweer bij de grens.
De wegen in Hongarije waren een verademing. Geen stof en redelijk doorrijden waardoor we in de avond alweer in een voorstad van Wenen arriveerden . Wel werden we onderweg in Hongarije nog op de snelheid gecontroleerd met een lasergun, ja ja maar gelukkig had ik het dit keer in de gaten.
De slaapplaats die we op de heenweg hadden aangedaan was gesloten en we moesten dus iets anders zoeken. Uiteindelijk vonden we een plek in een Best Western hotel in Wenen. Heerlijke grote brede bedden en een goede douche. Die we overigens al een paar dagen niet hadden gezien en na een paar heerlijke biertjes zijn we ook als een blok in slaap gevallen. De volgende morgen fris weer op om de weg naar huis te pakken en dat ging lekker alleen het zit vlees begon wat keuren te vertonen. Onderweg op de motor zit je natuurlijk terug te denken wat je de laatste dagen allemaal hebt mee gemaakt en als je dan weer op Nederlands grond gebied terug keert met al die mooie verlichte showrooms langs de snelweg, dan realiseer je dat je terug bent geweest in de tijd met andere woorden wat leven we toch in een verschrikkelijk rijk land.
S`avonds laat terug in Haarlem hebben we elkaar omhelst zoals motorvrienden dat doen op de goede reis en sliepen we weer in ons eigen bed.
Een belevenis en een ervaring die we niet snel zullen vergeten ( Cees bedankt )
Geert & Bert
